Galapagos, Mindo, Otavalo en Quito

Hola,

Allereerst willen we jullie even meegeven dat we erg genieten van alle reacties. Dank jullie wel daarvoor.

Galapagos is een feit! We hebben vijf dagen genoten op deze prachtige eilanden. Wat een geluk en wat een pracht. Wat is het leven daar geweldig zeg: paradijs.
De Galapagos eilanden bestaan uit een groep van dertien vulkanische eilanden, waarvan er vijf gedeeltelijk bewoond zijn. Na geland te zijn op het militaire eiland Baltra kon ons avontuur echt beginnen. Genieten op cruise Pelikano met veertien anderen van rond onze leeftijd. We genoten elke dag van heerlijke, gezonde maaltijden.
We hebben er voor gekozen om de zuidelijke eilanden te bezoeken. Dit deden we voornamelijk vanaf Pelikano via een dinky (dat is een klein motorbootje). De eilanden/ plekken die we bezocht hebben zijn:
Highland of Santa Cruz - Charles Darwin Research Station;
Floreane – Post Office – Punta Cormorant;
Española – Punta Suarez – Bahia Gardner;
Santa Fé – Plazas en
Seymour Norte – Baltra.

Op zoek naar Lonesome George. Dat is toch wel ‘het’ begrip van Galapagos (Galapagos betekend schildpad in het Spaans). We hadden onze verrekijker, zaklamp en speurneus bij ons, maar dit was nergens voor nodig. Het landschildpaddenparadijs leek op een dierentuin, omdat deze inheemse schildpadden worden veilig gesteld van uitsterving d.m.v. een fokprogramma (piraten namen schildpadden mee op het schip omdat zij één jaar zonder eten en drinken kunnen en.. de schilden van deze beesten zijn prachtig), lopen zij helaas niet vrij rond.
Lonesome George blijkt not so lonesome after all. Hij kreeg gezelschap van twee vrouwelijke landschildpadden. Waarom Lonesome George? Hij heeft tot zijn 80ste levensjaar (is nu rond de 120jaar) geen vrouwen opgezocht en dus ook geen geslachtsgemeenschap gehad. Daarom is hij een begrip. Niet om zijn leeftijd, want er zijn oudere landschildpadden op het eiland, welke de leeftijd van 160jaar bereiken.
Alle landschildpadden worden genummerd met een bepaalde kleur. Dan weten ze van welk eiland de schildpadden komen en ook hoe oud ze zijn. De kleine schildpadden op de foto hieronder zijn rond de 2 – 4 jaar. Er staan hun dus nog een hoop kilo’s te wachten.
Na gegeten te hebben, werd de misselijkheid Loes al snel te veel. Ze heeft de zee nog meer kleur gegeven dan hij al had. Wij zijn hierna snel naar bed gegaan: liggen! Pff, wat was het wennen op zee. Elke 8uur een pil en blijven focussen tijdens het varen om niet al te ziek te worden.
De volgende dag raakten we bekend met de regels op de eilanden. Niet roken of eten op de eilanden, niet drinken als er bepaalde vogels in de buurt zijn (omdat ze anders uit je flesje komen drinken), niets meenemen (ook geen zandkorreltjes onder op je schoolzolen), en 1m afstand van de dieren houden met de woorden: “Do not touch nor feed the animals."
Een vis lag op het droge, te happen naar lucht, “that’s nature”, werd gezegd. Die ging dus dood. Zeeleeuwen wilden deze vis niet meer eten, de vogels ook niet. Omdat deze onder het zand zat. Dus deze blijft over voor de krabben, welke ook wel ‘the cleaners’ worden genoemd.
Toen naar Post Office Bay. Vroeger werden daar brieven gepost en door andere piraten meegenomen. Toeristen hebben nu de mogelijkheid een brief of kaart te posten voor mensen. Iedereen die bij deze Post Office aankomt, bladert door de stapels kaarten heen en kijkt of er een adres bij zit dat dicht bij huis is. Wij hebben daar ook een briefje achtergelaten voor pap en mam, welke acht dagen later al in Vorstenbosch was aangekomen! Een vrouw uit Breukelen had hem mee naar Nederland genomen. Leuk! Vooral omdat wij dachten dat deze veertig jaar later pas zou arriveren.
We hebben een aantal keer gesnorkeld: blauw water, witte stranden.. Met zeeleeuwen, prachtige tropische vissen, scholen vissen, roggen, een blauwe zeester, zeeschildpadden, haaien (WHAAA! Sowieso continu één oog op hen gericht) en prachtig koraal. Heel unieke momenten om te koesteren.
De boot schudde ons geregeld door onze twee M² heen. We konden geen evenwicht houden en werden van de ene kant naar de andere kant geslingerd. Hoofd en voeten gestoten en zo misselijk allebei... En zo ging het de hele nacht. Onze voeten en hoofd klemden we vast in de lengte en onze handen gebruikte we om langs het matras te steken. Eén verkeerde beweging en we zouden uit bed vallen. Was vast hilarisch geweest, voor in het verhaal nu. Maar gelukkig is het niet gebeurd.
Elke dag was gaaf, maar het allergaafste was Española Island! Veel gezien: krabben, zeeleeuwen, leguanen, blue footed boobies en albatrossen met jonkies, muizen en een hawk. Prachtige omgeving. We konden bij alle dieren zo dichtbij komen. Het blijft speciaal om deze bijzondere dieren van zo dichtbij te zien.
Het overstappen van land op dinky gebeurden niet altijd even gemakkeljik. Lekker onhandig, in gehaast tempo, met onze handen vol één keer. We hoopten dat dit lekker smoothy zou verlopen. Hoopten. We konden alleen maar hopen, want het werd een ware comedy. De Italianen waren te laat, dus in een grote hurry. Haar 'pantaloni' bleef maar afzakken, met als resultaat: nat tot haar middel. Haar lover moest nog eens de zee induiken (was al koud) omdat hij onder het zand zat. Wij lachten. Tot we zelf aan het avontuur moesten geloven. Anne vloog wat onhandig het bootje in en landde op haar linkerwang. Loes 'volgde', maar had onderweg een hapering. In plaats van dat ze naast Anne kwam zitten, duikelde ze achterover de zee in. Nikon was het belangrijkste, deze was nog droog. Loes niet.
Speurneuzen v.d. Ven ontdekten of zagen menig voor anderen het zagen, zoals een slang en jonkies van leguanen. Na een goede avondlunch spotte Anne haaien in de zee. Wel drie! Niemand geloofden ons. Tot ze het zelf zagen. Zo vet en eng tegelijkertijd. Loes was echt helemaal ‘excited’ en heeft geloof ik wel 100x “Oh my god” gezegd. Het leek de film ‘Jaws’ wel in real life. Tja, alleen op ‘Animal Planet’ of ‘Discovery Channel’ hebben we zo’n witte haaien gezien. Je zou in het water vallen!!!
Er zwommen ook zeeleeuwen bij de haaien. We hoopten op sensatie. Helaas…
Laatste dag. 05.40u de wekker, 06.00u North Seymour Island. Vogels, zeeleeuwen, leguanen (zelfde ritueeltje als andere dagen). Maar, YES: een nieuw soort vogel gespot: Fregatbird. Het rode aanhangsel zwelt zich helemaal op als ze opgewonden zijn en dus willen paren. Een hele mooie vogel om te zien! En ja, het leek wel of sommigen op knappen stonden.

Voldaan en met een nieuwe fantastische ervaring met het vliegtuig terug naar Quito. We hebben besloten om na Ecuador, Brazilië te bezoeken. Voor die tijd hadden we nog een week om van Ecuador te genieten. We vertrokken naar Mindo. Een plaatsje op beboste hellingen van de vulkaan Pichincha. Door het suptropische klimaat, lijkt het daar op een jungle en zie je veel prachtige kolibries, kleurrijke vlinders in alle soorten en maten, prachtige kikkers (die we alleen kennen van de IKEA- kaarten) leguanen, grote (met nadruk!) insecten en ontbreekt het krabben je niet, aangezien het daar stikt van de muggen.
We hebben een butterflyfarm bezocht. De foto’s hieronder zeggen genoeg. Bijzonder om zoveel verschillende vlinders te zien met hun prachtige, felle kleuren.
Hierna zijn we gaan tuben op zee. Op grote tractorbanden een rivier afgaan en onderweg alert zijn op laaghangende takken, grote rotsblokken in de rivier en elkaar. Het leek heftiger dan het was. Maar gelukkig hadden we onze gids, welke er alles aan deed om ons te laten gillen.
De volgende dag gingen we Canopy’en. Dertien kabelbanen waarmee we in totaal 3.500 meter af legden. Echt heel erg leuk. We liepen bergen op en gingen met de kabelbaan naar een ander punt. Wat zich in totaal dus twaalf keer herhaalden. Op een gegeven moment zijn we als superwomen gegaan. Voorover hangend met je handen en benen los, echt heel leuk! Later als een vlinder. We hingen, op de kop, hoog boven de grond en hebt je benen en armen gespreid, ondertussen probeerden we te genieten van de natuur en dachten we niet aan het einde van deze kabelbaan, waarbij we dachten onze hoofden te stootten, maar toch vertrouwden op onze, vaak, oplettende gidsen.

Na Mindo zijn we naar Otavalo gegaan. Deze stad staat bekend om de grote indianenmarkt op zaterdag. We kwamen vrijdagavond aan en er was feest. We hebben alvast een pre- carnavalsoptocht gehad. Mensen in mooie klederdracht al dansend over straat omdat het de verjaardag was van Otavalo.
De volgende ochtend vroeg opgestaan om naar de markten te gaan. We gingen eerst naar de dierenmarkt omdat deze vroeg in de ochtend plaatsvindt. Onderweg zagen we al enkele mensen met biggen lopen. De poepsporen leidden ons naar de juiste plek. Wat een drukte! Het eerste gedeelte waren varkens. Grote, kleine, dikke, dunne, zwarte, witte, gevlekte en ga zo maar door. Die beesten maakten me een lawaai, goede genade! Het was niet echt een pretje om tussen die beesten door te lopen aangezien er steeds wel een varken ontspoorde, eng. Weg rennen lukte niet, want we werden omringd…. Daarna naar een gedeelte gegaan met kuikens, kippen, eenden, puppy’s, kittens, cavia’s, kalkoenen, schapen, geiten, lama’s, kippen en konijnen. Deze beesten zitten met zijn honderden in één kooi, erg zielig om te zien. Het ging ons echt aan ons hart. Mishandeling volgens ons, maar hier in Ecuador dus heel normaal. Ondertussen zien we veel mensen onderhandelen met elkaar en verdwijnen deze dieren in zakken. Kippen zitten per set van twee met de poten aan elkaar vastgebonden en liggen in stapels op de grond. Varkens hebben een touw om hun nek en krijgen een schop als ze niet doorlopen, luisteren of teveel knorren (gillen). Kuikentjes worden terug in de bak gegooid als de klant toch een andere wilt en varkens (100kilo) worden opgetild bij hun oren en achterpoten en zo een truck in gesmeten. Daarna naar het koeiengedeelte gegaan. Het ging er daar een stuk rustiger aan toe (gelukkig). Op de stieren na, die er wel zin in hadden en elkaar daarom maar besprongen. De bevolking lachte erom, wij ook zolang ze niet te dichtbij kwamen. Achter de koeien waren nog paarden te koop, dit zag er allemaal goed uit. We hebben op een duin ‘rustig’ alles bekeken, terwijl er om ons heen de varkens nog een tikkeltje verhit waren. Ondertussen zie je alleen maar indianen mensen in hun prachtige kledij, de kinderen ook. Geweldig mooi.
Weer tussen de varkens door naar het verharde om naar de andere markt gegaan. Wat een walhallah voor de vrouw. Duizenden kraampjes met kleding, sieraden, hoeden, schalen, riemen, poppen, spellen, rugzakken, schilderijen (van Guayasamín) en veel eten. De laatste week in Ecuador, dus een prima excuus om de dollars op te maken: we did it!

Vandaag zijn we naar Mitad del Mundo geweest: dit complex ligt net boven de stad, bijna op de evenaar (Ecuador betekent ook wel Evenaar). Een plek met leuke artiesten. We treurden er al om dat we, na onze flinke verzameling stickers en artikelen van tijdschriften en kranten, niets meer van de Backstreet boys of Boyzone hoorden. Nou, vandaag hebben we soortgelijken ontmoet. Wat hebben we gelachen. Hun bewegingen waren erg, hoe zullen we het zeggen… Uitdagend! En het publiek was gemiddeld 50 jaar oud met hier en daar een gillend meisje wat zich moest inhouden niet het podium op te stormen.


Nu verblijven we nog een dag in Quito en vertrekken we maandagavond naar Brazilië. We landen in Rio de Janeiro en vliegen terug vanuit Iguassu (de watervallen). We hebben er ontzettend veel zin in en hopen met een mooi kleurtje, over drie weken, in Peru te landen om daar vervolgens onze ouders te verwelkomen.

Veel liefs van ons
xx