Peru

Dag allemaal,

Na tien keer het poortje van de beveiliging open te hebben gemaakt (op het vliegveld in Lima), om papa en mama maar zo snel mogelijk in hun armen te vliegen, werd het poortje ook weer tien keer dicht gemaakt door dezelfde beveiliger. Ach, kon het ons schelen. De elfde keer maakten we het poortje weer open. Continu onze blikken op één uitgang gericht. Dé uitgang waar iedereen van de twee verschillende KLM vluchten uit Nederland doorheen kwam. Iedereen, behalve Jos en Ria van de Ven. In volle concentratie, met een gezonde dosis zenuwen, hielden wij nog steeds de beruchte uitgang in de gaten. “Anne, Loes, joehoee!” “Wat? Huh? Waar? Ohhhhhhh daar zijn ze!” We knalde voor de twaalfde keer hetzelfde poortje open en rende op papa en mama af. Wat een fijn weerzien.
Onze eerste taxirit werd al snel een feit. Papa voorin, de koffers, mama en wij achterin. De eerste keer dat wij met z’n vieren een taxi namen, maar ook de eerste keer dat mama bij Loes op schoot zat. En dit was slechts één van de honderden nieuwe ervaringen voor hen, maar ook voor ons. Exclusief de radslag in de douche, deze ging helaas niet door.
We zijn de eerste dag in Lima de stad gaan verkennen, maar hadden ook meteen onze trip voor de eerste week vast gezet. Dat betekende de volgend dag al om 05.00u opstaan voor een vier uur durende busrit naar Paracas. Cruz del Sur bussen, een groot begrip in Peru gezien de luxe, voor ons heeft het meer de definitie ‘niet wagenziek worden’.

Paracas is een klein dorpje aan de kust, met leuke kraampjes. In Paracas de ‘Ballestas eilanden’ bezocht. In een bootje langs verschillende eilanden waar duizenden vogels rusten, waar pinguïns de polonaise lopen en zeeleeuwen, net als op de Galapagos Eilanden, stinken. De stank, die we in het Galapagosverslag niet beschreven kregen en welke papa en mama nu met eigen neus hebben mogen ervaren. Een hele ervaring, beloven we jullie nu met z’n vieren.
Om 11.00u zijn we naar Nationaal Park ‘Sistema de Islas’ gegaan. In het park genoten van de woestijn, de prachtigste uitzichten (wauw), van een rood strand, in de verte flamingo’s en natuurlijk van elkaar. Het is heel fijn dat we nu onze ervaringen en belevenissen met papa en mama kunnen delen.

Na een busrit van 6.5u in Ica aangekomen, een grote stad. Een taxi genomen naar een klein dorpje naast Ica, Huachachina. Niets vermoedend zijn we in ons hotel in slaap gevallen na een langere rit. Toen we ’s ochtends opstonden vielen onze monden werkelijk open. We sliepen middenin een woestijn. Overal waar we maar kijken konden lag zand, bergen heet zand. Prachtig!
En ja, wat is dan leuk om met die bergen heet zand te doen? Juist ja; sandboarden. Dus op naar de buggy, naar het sandboardavontuur. Anne zat in het midden, veilig tussen twee Franse jongens genesteld. Papa, mama en Loes zaten achterin de buggy. Toen nog niet in de gaten dat juist dat de plek is waar zij de meeste schokken zouden opvangen. Daar kwam snel, heel snel verandering in.
Met onze Peruaanse Quintis Consuello Juan Ristie begonnen wij het avontuur. Op de, toen nog verharde, weg trapte onze lieve chauffeur al aardig hard zijn gas in. En dat was nog maar het begin. We hadden het geluk dat we met een gordel vast zaten, anders vlogen we waarschijnlijk letterlijk door de buggy. Papa en mama hielden zich vast waar ze maar konden. Voor Loes was dit een gevisualiseerd feit, dus zij kon niet stoppen met lachen en plaste hierdoor bijna tien keer in haar broek. Waarom we dit alles zo grappig vonden is omdat als papa en mama dit zouden weten, zij nooit in die buggy gestapt zouden zijn.
Eenmaal in de woestijn ging het er nog heftiger aan toe. Omdat onze chauffeur (Quinie) de steile zandbergen op moest, ging hij al met al zo hard hij kon. Eenmaal boven op de berg gingen we in dezelfde vaart ook weer naar beneden. En stijl dat het soms was. Een tip die mama ons gaf was: “Kijk waar hij heen rijdt, dan hebben we waarschijnlijk aan het einde van deze rit minder blauwe plekken.” Een fijne tip, om de ritten wat draagzamer te maken.
Onderweg stopten we regelmatig op toppen van bergen. Loes en Anne mochten dan op hun plankje naar beneden. Wederom mocht Anne, wegens sociale redenen, als eerste naar beneden. De eerste berg moest iedereen liggen op de buik. Het was echt heel gaaf en wat ging het hard. Quinie drong er een beetje op aan, aangezien wij zo niet Nederlands-, Europees- maar wereldkampioenen sandboarden waren, om al staand naar beneden te gaan. Anne probeerde nog in de combinatie Spaans- Engels uit te leggen dat ze zelfs nog nooit had gesnowboard en dat skateboarden ook geen succes was. Quinie hoorde Anne niet, misschien zat er wat van Lassie in zijn oor. Al staand probeerde Anne, enigszins professioneel, naar beneden te gaan. De eerste vijf meter gingen goed, in flinke vaart. Tijdens de zesde meter kwam daar snel verandering in. Anne viel, wat tot resultaat leidde dat ze van top tot teen onder het zand zat. Iedereen lachte erg hard. Anne probeerde zich te herpakken en halverwege op de berg nog via haar buik naar beneden te gaan. Helaas.. Ook dit was een zeer lachwekkend moment. En…. Het staat allemaal op film! Dus liefhebbers; bezoek de Kerkstraat eens als je echt wilt lachen.
Loes daarentegen ging helemaal staand naar beneden. Dit filmfragment duurt vier keer langer dan die van Anne, maar ook de moeite waard om te bekijken. Wel hebben we de rest van de bergen op onze buik gedaan. De mannen uit Frankrijk deden, zoals jongens onderling doen, een wedstrijdje welke het verste beneden kwam. Wij deden natuurlijk stiekem mee. Over het resultaat wordt niet gesproken.
En, jaja lieve Ventastic-lezers, Jos van de Ven, the one and only, is ook naar beneden gegaan. Echt superstoer! Omdat we alle camera’s en waardevolle spullen bij ons hadden was het voor mama helaas niet mogelijk, anders was zij ook gegaan.

Na Huachachina zijn we naar Nasca gegaan, met als doel: het bezoeken van de Nasca-lijnen. Niet zomaar een bezoek: een bezoek aan de lijnen via een klein vliegtuigje. Waar wij met z’n vieren en nog twee piloten inzaten. Goed voorbereidt op deze vlucht (pil, pil, pil, plasticzakje).
De eerste tien minuten gingen goed. We hadden alle vier nog een gezonde kleur, met hier en daar een rood blosje op onze wangen. De focus en concentratie om de lijnen te zien vergde veel van een aantal Vennen, waardoor de gezonde, rode kleur werd vervangen door een witte, bleke huid. De camera’s werden weggelegd, de plasticzakjes werden vastgepakt en door het raampje werd amper meer gekeken. Alweer blijkt dat wij ‘Loes en Anne, van Jos, van Martien, van Hannes van de rode Ven’ zijn. En Jos was erbij. De appel valt niet….. Al met al was het wel een heel mooie ervaring, met prachtige Nascalijnen als onder andere de aap, de spin, de kolibrie, twee handen en een astronaut.

Na een paar uur rijden in Arequipa aangekomen. Een prachtige stad, prachtige gebouwen, vulkaan Misty op de achtergrond en een prachtige bevolking. Mensen in klederdracht, met een kind in een doek op hun rug, zelfgemaakte poppetjes verkopen en ‘No, nee, nein (…)’ niet verstaan, wat er toe leidt dat we pas een kwartier later weer verder kunnen.
Papa heeft één dagtour gedaan. Hij stond om 02.30u ’s nachts op om verschillende traditionele dorpjes te bezoeken en hoogtepunten te zien uit deze omgeving als; Cruz del Condor, kerken, vulkanen, landschappen vol lama’s en alpaca’s en historische informatie. De chauffeur was zijn beste vriend. Omdat papa als enige van het busje toeristen een camera bij had, stopte de chauffeur maar al te graag bij elk mooi punt. Het was echt de moeite waard. Voldaan kwam hij terug, met voor ieder van ons een mooi souvenir en een gadget voor Unique, onze nieuwe aanwinst in de wei thuis. Echt leuk!
Een dag later gingen Loes en Anne de trekking El cañon del Colca lopen. Veertig kilometer hiken (flink dalen, flink stijgen), slapen bij locals in de cañon, dorpjes bezoeken, museumpje bezoeken, pauzeren, genieten van condors om ons heen en aankomen bij het volgende dorpje om (eventueel) te overnachten. Eventueel, omdat er één: heeel veel schorpioenen en spinnen zitten ’s avonds en twee: omdat er heel veel enge verhalen daar de ronde gaan, welke we niet met jullie zullen delen.
Omdat we de eerste nacht in San Juan de Chuccho onze Spaanse buurman al hebben gewekt omdat er boven Anne’s hoofd, welke absoluut niet is gecharmeerd van spinnen, een grote spin boven haar hoofd zat. In een fractie van één seconde lag ze achter Loes’ rug, welke overeind zat en de zaklamp op het monster gericht hield. Al haar dekens lagen op de grond en het huisje waarin we sliepen was alles behalve dicht. We wisten dus wat ons te wachten stond. We hebben onszelf vermand en zijn gaan ‘slapen’. “Vooral niet op de muren kijken, goed?” “Ja, okee. Weltrusten!”.
De laatste dag van de trekking op een muilezel naar boven gegaan. Anne’s voeten werden vergezeld door een blaar of vier, welke samen één liter vocht vasthielden. En omdat Loes vond dat ze het niet kon maken Anne alleen naar boven te sturen;) heeft zij ook een ezel gepakt. Die lieve beesten hebben 2.5uur gestegen. Loes’ ezel ging voorop. Zonder teugels in onze handen moesten we er maar op vertrouwen dat we de afgrond niet van dichtbij zouden zien. Alles is succesvol verlopen. Ezels zijn slimme dieren. Ze wachten op hun baasje als de afstand te groot wordt, ze weten de weg zelfs en stoten zich geen tweede keer aan dezelfde steen (moehaha). Knap wat die beesten kunnen zeg. Anne wilde haar ezel daarop een klopje in zijn hals geven, ter beloning. Maar doordat het beest door zijn ongeduldige baasje zo werd opgejaagd, schrok het arme beest zo dat Anne de gok pas weer waagde toen we niet meer in de afgrond konden kijken.
Papa en mama hebben in deze tijd een dagtour gedaan door Arequipa, verschillende gebouwen bezocht en genoten van alles wat de stad hen te bieden had.

Na Arequipa vlogen we naar Cusco. Een prettige vlucht waar Loes en Anne de tekenfilm ‘Rio’ keken. Echt een leuke tekenfilm, waarin we heel veel dingen herkenden van ons verblijf in Rio de Janeiro.
Cuzco was wederom een mooie stad. Een mooie stad met voor ons (en menig anderen) één belangrijk doel: het bezoeken van Machu Picchu. Voordat we naar Machu Picchu gingen, hadden we een Sacred valley tour. Deze tour was geweldig. We kwamen in dorpjes welke hetzelfde leefden als onze opa’s en oma’s vroeger. Overal lopen dieren los: koeien, ezels, varkens, paarden, schapen, lama’s of alpaca’s. Zij worden gehoed door vrouwen in klederdracht. Landschappen worden geploegd door stieren. En elk dier heeft zijn eigen functie in dat leven: geven van voedsel, geven van wol om materialen van te maken of het sjouwen van groenten en andere materialen.
Een reden van het bezoek aan de Sacred Valley was omdat de Inca’s daar vroeger in verschillende lagen grond een laboratorium maakten om groenten te kweken. We hebben ook rustplaatsen van Inca’s bezocht. Zij maakten in gebergte van steen koelplaatsen, maar ook hadden de gebergtes gezichten, welke voor hen een machtige Inca voorstelde. We hebben flink aan onze conditie gewerkt, toen we dit alles bezochten of beklommen. ’s Avonds genoten we van een rode wijn of bier. Dat hadden we wel verdiend.
Machu Picchu is een begrip en dat heeft zo zijn redenen. Ge- wel- dig. Echt een prachtige Incastad is dat. Machu Picchu is een stad van de Inca's die door de Spanjaarden nooit is ontdekt en daardoor ook niet vernietigd werd. Er is in deze stad nog veel van de Inca-beschaving terug te vinden. De naam Machu Picchu betekent letterlijk Oudeman Hoogte in het Quechua. De stad Machu Picchu is gelegen tussen steile bergen, op een hoogte van ongeveer 2400 meter, in de regio van de stad Cuzco. De Inca's bereikten de stad via een steil pad. De wandeltocht duurde meerdere dagen en de stad was moeilijk bereikbaar. Vaak wordt aangenomen dat Machu Picchu een buitenverblijf was voor koningen en andere hooggeplaatsten. De stad heeft veel verblijven voor edelen, en ook een paar woningen voor hun dienaren. Er konden rond de 750 personen in de stad verblijven. Toen de Spanjaarden het Rijk van de Inca versloegen, stopte de regelmatige trek van en naar Machu Picchu door edelen en raakte de stad verlaten.
Na een heel fijne tijd gehad te hebben met papa en mama, hebben wij in Cuzco afscheid van ze genomen. Zij vlogen via Lima terug naar Nederland.
Papa en mama zijn op schiphol opgehaald door onze lieve zussen, welke stiekem even hoopten dat wij er bij zouden zijn. De tijd vliegt, dus voor we het weten zitten we in Nederland.

Wij zijn diezelfde dag doorgereisd naar Puno, waar we genoten van de rieteilanden. De Uroseilanden (ook wel de rieteilanden) zijn kunstmatige eilanden die zich bevinden op het Titicacameer in de regio Puno. Het volk van de Uros bouwden deze eilanden oorspronkelijk om de Inca's te ontvluchten. De Inca's domineerden op dat moment namelijk het vasteland.
Vandaag leven er nog ongeveer 3000 nakomelingen van de Uros, hoewel slechts een honderdtal van hen nog steeds op de eilanden leven en deze onderhouden. De eilandjes zijn gemaakt van het riet dat in het Titicacameer groeit.
De dichte wortels die de plant ontwikkelt zorgen er voor dat de eilanden vastgroeien. Ze zijn verankerd met touwen die naar de bodem van het meer lopen. Het riet aan de onderkant van de eilandjes verrot nogal snel. Daarom wordt er regelmatig riet toegevoegd aan de bovenkant om te compenseren. De eilanden bestaan zo'n 30 jaar.

Na Puno zijn we doorgereisd naar Copacabana, Bolivia. Een klein dorpje aan het Titicacameer. Het strand in Rio de Janeiro heeft zijn naam aan dit dorpje te danken omdat hier vroeger een zeeman leefde. Copacabana was een pelgrimsoord va het Incarijk.

We zitten nu in La Paz. Een inmens grote, maar prachtige stad in Bolivia. We willen vanuit hier de Jungle bezoeken en gaan morgen de Death Road fietsen.

Een hoop belevenissen, een lang verhaal.
Foto’s zeggen meer dan duizend woorden.
We hopen dat jullie van het verhaal genieten. Wij genieten erg van jullie reacties.

Lieve groetjes