Filipijnen; Anne's laatste dagen..
Door: Familie van de Ven en Annemiek Verwegen.
Blijf op de hoogte en volg Anne
11 Juni 2014 | Nederland, Vorstenbosch
Lieve allemaal,
Het leven van onze lieve, prachtige Anne eindigde plotseling op 7 februari 2014…
Anne heeft tijdens haar laatste dagen in de Filipijnen bijzondere momenten meegemaakt met Annemiek. Dankzij haar kunnen wij deze met jullie delen. Annemiek heeft dit verhaal aan Anne geschreven:
Lieve Anne,
Jouw reisverhaal afmaken, iets wat nooit ook maar een honderdste van een seconde in mijn gedachten is opgekomen voordat het vreselijke ongeluk ons is overkomen….. Het is geen doen en ook zeker geen doel om net zo’n mooi verhaal te schrijven zoals jij dat kon. Toch wil ik graag het laatste stukje van jouw reis hier op aarde, delen met al die mensen die je hebt weten te raken met je prachtige verhalen. Wat een eer dat ik bij je mocht zijn in je laatste week…
Het eerste wat ik deed na aankomst op de luchthaven van Manilla was mijn telefoon aanzetten, en ja een sms van jou! ´Schat! Goed als ik je op straat opwacht bij het hostel? Kan niet wachten je te knuffelen! Dikke kus!’. Ik kreeg nog als tip van jou mee om niet teveel te betalen voor de taxi en een goede prijs af te spreken. Daar kwam weinig van terecht want ik wilde vooral snel naar jou dus ik betaalde drie keer het gebruikelijke tarief….. Toen de taxi het hostel naderde zag ik je al op het trappetje zitten, compleet relaxed. Ik sprong uit de taxi en we vlogen elkaar in de armen, waarbij de nodige traantjes werden weggepinkt. ‘Wat fijn om je eindelijk te zien Annemiek!’ Vrij snel hadden we mijn spullen op de kamer geïnstalleerd, we haalden een paar drankjes en gingen op het dakterras zitten. De reis kon beginnen! Een paar uur kletsen, en een paar biertjes verder bedachten we dat het wel leuk was om ergens te gaan dansen. We gingen op pad en kwamen er al snel achter dat we niet in het meest bruisende deel van de stad terecht waren gekomen. Na een tijdje zoeken hadden we het gevonden……dachten we…..een levendig straatje met allemaal kroegen. Bij de eerste de beste die we binnen gingen maakten we direct rechtsomkeer toen we zagen dat er alleen wat schaars geklede dames uitdagend op een podium stonden te dansen. Hahaha, wat een lol….we waren beland in de ‘red light district’ van Manilla! We vonden toch nog een plekje waar ook wij ons op ons gemak voelden, dansen kwam er niet meer van maar het was een mooi begin van onze reis samen.
De volgende dag gingen we (met een lichte kater) op verkenning uit in Manilla. Tijdje op zoek geweest naar een marktje waar we uiteindelijk lekker hebben rondgestruind en geluisterd naar het getrommel en gezang van de Filipijnse mannen daar. Daarna nog wat verder gewandeld door het warme Manilla en lekker gekletst en gelachen. En toen, op naar de Hobbit House (kroeg waar voornamelijk lilliputters werken). Daar had je al van verschillende mensen over gehoord en het stond in mijn Lonely Planet, dus dit konden we zeker niet missen. Met een beetje een ongemakkelijk gevoel werden we naar binnen geloodst alwaar na het rinkelen van een belletje in een mum van tijd naar mijn idee wel 10 lilliputters klaarstonden om ons te verwelkomen. Hilarisch was dat! Vermaakt door fijne live muziek en onder het genot van een lekker biertje vermaakten wij ons daar wel. Je wist zelfs een zanger (die maar al te graag even met twee westerse dames kwam kletsen) ervan te overtuigen dat je mijn moeder was….ja echt, hoe je het deed geen idee maar hij geloofde je gewoon! Een tikkeltje aangeschoten gingen we op zoek naar een bar om lekker te kunnen dansen. Wederom werd dit geen succes ondanks de behulpzame en betrouwbare Filippijnen die we op straat tegenkwamen…. We besloten terug naar het hostel te gaan en vonden daar toch nog een restaurantje met live muziek om de hoek. Vergezeld door iemand die je nog kende van je vorige reis en toevallig ook in Manilla was, hebben we lekker gedanst en nog een klein drankje gedronken.
De volgende dag was de kater een klein beetje duidelijker aanwezig dan de dag ervoor. Dat mocht de pret niet drukken, dus gingen we weer vrolijk op pad. Eerst gingen we regelen dat we ’s avonds konden vertrekken met de nachtbus naar Banaue. Toen dit geregeld was namen we een Jeepney (nationaal openbaar vervoersmiddel, vrolijk en vaak enigszins kitscherig versierde jeeps die na WOII door de Amerikaanse militairen zijn achtergelaten) naar Manilla Bay om de sunset te bewonderen. Onderweg daarheen kon ik het niet laten om mezelf te trakteren op een voetmassage toen we een beautysalon passeerden. Jij had hier geen behoefte aan maar drong er op aan dat ik dit zeker wel moest doen. Uiteindelijk vertelde je daarna dat je met een leuke man buiten had zitten kletsen. Hij bleek fotograaf dus jij maakte mooi van de gelegenheid gebruik om jouw foto´s aan hem te tonen. Vol trots vertelde je mij dat deze man onder de indruk was van jouw werk. Je had eerder al het idee om iets met je liefde voor fotograferen te gaan doen maar nu was je hier nog meer van overtuigd.
We moesten ons een beetje haasten om op tijd een mooi plekje te vinden om de zonsondergang te bewonderen. We hebben hier heerlijk gezeten en nog wat mooie kiekjes genomen om daarna ergens lekker te gaan eten. Toen op naar de bus om onze reis noordwaarts voort te zetten. We installeerden ons in de bus en hadden het fijn samen. De rit was hobbelig en alles behalve comfortabel maar daar hadden we beide niet echt problemen mee, we hadden immers elkaars gezelschap en een goed diepgaand gesprek, dat was genoeg. Toen we na een hele tijd stopten voor een korte pauze waren we blij dat we even de benen konden strekken (oké, en even een peukje konden roken…). Een van de buschauffeurs kwam voorbij ons lopen en vroeg ‘Are you friends?’ en in onze vrolijke stemming antwoordde ik met een grote lach ‘Yes, we are!’. Jij barstte in lachen uit en ik begreep er niks van, totdat jij uiteindelijk kon vertellen dat hij werkelijk vroeg ‘Are you French?’. Meteen pakte jij je iPad erbij om dit moment te noteren want dat moest zeker in jouw volgende reisverhaal vernoemd gaan worden.
Na een lange rit van 9 uur kwamen we vroeg in de ochtend aan in Banaue, een klein plaatsje in de bergen midden tussen de bekende, en door veel toeristen bezochte, rijstterrassen. Er stonden meteen meerdere mannen (of eerder jongens) om ons heen met hun tricycles (brommertje met overkapte zijspan) om ons ergens naartoe te vervoeren. Wij hadden in de bus al een paar hostels gevonden waar goede recensies over werden gegeven. Binnen no time stonden we bij Randy’s Brookside Inn waar naar onze blijdschap ook nog een kamer beschikbaar was voor ons. Randy bleek een ontzettend vriendelijke, vrolijke en eerlijke gastheer die ons verblijf in Banaue tot een zeer aangenaam verblijf heeft gemaakt. We hebben veel gelachen met en om hem.
Na de nodige rust genomen te hebben en weer opgefrist te zijn gingen we de omgeving maar eens verkennen. Het was al wat later in de middag, maar als we door zouden lopen dan konden we het viewpoint nog wel bereiken voordat de schemering in zou vallen, aldus Randy. Met jouw gemiddelde looptempo was dit natuurlijk geen enkel probleem…. Onderweg zagen we al de prachtigste uitzichten en ook kwamen we mooie mensen tegen. Een jongetje van een jaar of 3 kwam op ons afgerend en vol trots maakte hij de rits van zijn vest open om zijn Superman t-shirt aan ons te showen. Uiteraard had jij je camera alweer vakkundig erbij gepakt zodat dit moment direct vastgelegd kon worden, weer een mooi momentje dat ik samen met jou mocht beleven…. Aangekomen op het viewpoint hebben we in stilte staan genieten van het uitzicht. Het rijstterras nodigde ons uit om naar de punt te wandelen, ik vond het best spannend om over dit smalle randje te lopen maar jij ging als een hinde! Gelukkig hebben we ook van dit moment het nodige vastgelegd.
Op advies van Randy zaten we een paar uur later bij Las Vegas Restaurant aan een eerste Red Horse (plaatselijk biertje). Een paar potjes yahtzee en een heerlijke maaltijd verder was het niet bij één Red Horse gebleven en kwam zelfs de sterke drank op tafel. Er werd door de medewerkers van het restaurant volop gezongen en gitaar gespeeld en wij gingen ons ook steeds minder schamen voor onze zangtalenten… Ja, jij hebt zelfs nog gedanst met een Filippijn die dit volgens mij ook nooit meer zal vergeten. Naast ons waren er verder alleen nog drie Canadezen met wie we al snel aan de praat raakten en die vooral ook de gezelligheid van dat moment konden waarderen. Totdat jij in slaap viel met je hoofd op tafel Anne, dat leek een geschikt moment om toch maar eens ons bed op te gaan zoeken. Een avond om nooit te vergeten!
De volgende ochtend zouden wij om 9 uur vertrekken voor een pittige hike naar de rijstterrassen van Batad. Alles in onze lijven gaf echter om 8 uur ’s ochtends nog aan dat dit niet verstandig zou zijn, en aangezien wij verstandig zijn bleven we nog maar even liggen om onze roes uit te slapen. Die dag maakten we er een heerlijk relaxed dagje van. Een beetje rondgewandeld door verschillende dorpjes, brutale kinderen van ons af schuddend, genietend van de uitzichten en de gesprekken die we voerden met elkaar. ’s Avonds wederom lekker gegeten en het deze keer bij één Red Horse gehouden om daarna lekker te gaan slapen zodat we fris en fruitig aan de hike konden beginnen de volgende dag.
Fit als een hoentje stonden we om 9 uur klaar in onze hike outfits. Samen met een paar andere toeristen werden we dicht bij Batad gedropt, dit dorpje is niet per auto te bereiken dus vanaf hier begon de hike. Na een tijdje afdalen, zingen, kletsen, genieten van de uitzichten en de natuur had jij toch echt het idee dat het wel meeviel met hoe zwaar deze hike was ‘Als dit alles is…..’. Ondertussen deed jij erg je best om wat educatief materiaal van de gids te ontfutselen, helaas bleef hij maar herhalen dat hij later wel het een en ander zou vertellen over het gebied (dit hield hij vol totdat we weer terug boven bij het busje waren…). Zoals te verwachten bleek de mate van inspanning toch gedurende de hike wel wat zwaarder te worden dan aanvankelijk ingeschat. Maar het was zo fantastisch mooi dat het dit dubbel en dwars waard was! We genoten van het klimmen en dalen, de zon en schaduw, het koele water van de waterval en het zweet op onze lijven van de inspanning, de heerlijk frisse cola en flesjes water die we onderweg gelukkig konden kopen en eenmaal terug boven de verse kokosnoot (oké, dat was vooral ik die daar zo van genoot…). Tijdens het ritje terug naar Banaue zaten we beiden uitgeteld en voldaan naast elkaar na te genieten.. Samen luisterden we nog naar wat fijne muziek, ik deelde mijn liefde voor de muziek van David Gray en jij kon dat zeer zeker waarderen. Als we toch eens wisten wat ons te wachten stond….
Eenmaal terug namen we de tijd om even te rusten en heb jij nog een bijzonder skypegesprek gevoerd.. ’s Avonds wilden we toch graag nog een keer naar Las Vegas Restaurant om onze “vrienden” daar te zien. Wederom was het erg gezellig en werd er weer volop gezongen en gitaar gespeeld. Wij namen genoegen met wat minder biertjes want de volgende dag zouden we om half 6 al met de bus vertrekken naar Bontoc. Na een kort nachtje namen we afscheid van onze lieve gastheer Randy. Bepakt en bezakt liepen we naar het toeristenkantoortje vanwaar de bus zou vertrekken. Daar hadden we de grootste lol met de mannen die daar werkten of hingen, de baas vroeg met een big smile aan ons ‘You want coffee, tea or……me?!’. Ook die opmerking ging meteen mee in jouw notities op je iPad zodat hij verwerkt kon worden in je reisverhaal.
Uiteindelijk kwam de bus, wat later dan gepland, en pakten wij onze spullen bij elkaar. Er stapten een paar toeristen uit die nog vroegen of wij een goed hostel wisten, uiteraard verwezen wij hun door naar Randy. We installeerden ons in het gangpad van de bus. Voor zo’n korte busrit van 1,5 uur maakte dat niks uit…. Muziekje aan en relaxen maar. Na een uur gereden te hebben stopte de bus voor een korte pauze. Lekker even de benen strekken en een appeltje eten. Het was een prachtige dag, we stonden samen lekker even in het zonnetje te dromen. Je wees mij op een man die zo intens en liefdevol zijn kind van een jaar of 3 op zijn arm had en een knuffel gaf. Je gaf mij een kus en een knuffel ‘Miek, wat fijn dat we hier samen zijn…’.
Wat er kort daarna gebeurde is bekend, het heeft niet zo mogen zijn dat jij je dromen nog verder waar kunt gaan maken.
Ik ben je zo dankbaar voor alle fijne momenten die ik met jou samen heb mogen delen, ik beloof je dat ik verder blijf dromen…!
Nog een laatste mooie spreuk waar ik enorm veel kracht uit put:
Wat je werkelijk ziet verdwijnt, wat je niet ziet blijft voor altijd…
Liefs Miek
Helaas heeft Anne maar 26 jaar van het leven kunnen genieten. Ze genoot enorm van de droom die ze leefde… Wat heeft ze ons geraakt en geïnspireerd!
We willen iedereen bedanken voor zijn/haar medeleven. Dat doet ons erg goed.
Wij zijn meer dan trots op wie Anne was, wie Anne is en wie Anne altijd zal zijn!
Lieve groeten,
Jos en Ria van de Ven
Noortje en Bram, Ize en Tijn
Loes en Rob
Janneke en Randy
Het leven van onze lieve, prachtige Anne eindigde plotseling op 7 februari 2014…
Anne heeft tijdens haar laatste dagen in de Filipijnen bijzondere momenten meegemaakt met Annemiek. Dankzij haar kunnen wij deze met jullie delen. Annemiek heeft dit verhaal aan Anne geschreven:
Lieve Anne,
Jouw reisverhaal afmaken, iets wat nooit ook maar een honderdste van een seconde in mijn gedachten is opgekomen voordat het vreselijke ongeluk ons is overkomen….. Het is geen doen en ook zeker geen doel om net zo’n mooi verhaal te schrijven zoals jij dat kon. Toch wil ik graag het laatste stukje van jouw reis hier op aarde, delen met al die mensen die je hebt weten te raken met je prachtige verhalen. Wat een eer dat ik bij je mocht zijn in je laatste week…
Het eerste wat ik deed na aankomst op de luchthaven van Manilla was mijn telefoon aanzetten, en ja een sms van jou! ´Schat! Goed als ik je op straat opwacht bij het hostel? Kan niet wachten je te knuffelen! Dikke kus!’. Ik kreeg nog als tip van jou mee om niet teveel te betalen voor de taxi en een goede prijs af te spreken. Daar kwam weinig van terecht want ik wilde vooral snel naar jou dus ik betaalde drie keer het gebruikelijke tarief….. Toen de taxi het hostel naderde zag ik je al op het trappetje zitten, compleet relaxed. Ik sprong uit de taxi en we vlogen elkaar in de armen, waarbij de nodige traantjes werden weggepinkt. ‘Wat fijn om je eindelijk te zien Annemiek!’ Vrij snel hadden we mijn spullen op de kamer geïnstalleerd, we haalden een paar drankjes en gingen op het dakterras zitten. De reis kon beginnen! Een paar uur kletsen, en een paar biertjes verder bedachten we dat het wel leuk was om ergens te gaan dansen. We gingen op pad en kwamen er al snel achter dat we niet in het meest bruisende deel van de stad terecht waren gekomen. Na een tijdje zoeken hadden we het gevonden……dachten we…..een levendig straatje met allemaal kroegen. Bij de eerste de beste die we binnen gingen maakten we direct rechtsomkeer toen we zagen dat er alleen wat schaars geklede dames uitdagend op een podium stonden te dansen. Hahaha, wat een lol….we waren beland in de ‘red light district’ van Manilla! We vonden toch nog een plekje waar ook wij ons op ons gemak voelden, dansen kwam er niet meer van maar het was een mooi begin van onze reis samen.
De volgende dag gingen we (met een lichte kater) op verkenning uit in Manilla. Tijdje op zoek geweest naar een marktje waar we uiteindelijk lekker hebben rondgestruind en geluisterd naar het getrommel en gezang van de Filipijnse mannen daar. Daarna nog wat verder gewandeld door het warme Manilla en lekker gekletst en gelachen. En toen, op naar de Hobbit House (kroeg waar voornamelijk lilliputters werken). Daar had je al van verschillende mensen over gehoord en het stond in mijn Lonely Planet, dus dit konden we zeker niet missen. Met een beetje een ongemakkelijk gevoel werden we naar binnen geloodst alwaar na het rinkelen van een belletje in een mum van tijd naar mijn idee wel 10 lilliputters klaarstonden om ons te verwelkomen. Hilarisch was dat! Vermaakt door fijne live muziek en onder het genot van een lekker biertje vermaakten wij ons daar wel. Je wist zelfs een zanger (die maar al te graag even met twee westerse dames kwam kletsen) ervan te overtuigen dat je mijn moeder was….ja echt, hoe je het deed geen idee maar hij geloofde je gewoon! Een tikkeltje aangeschoten gingen we op zoek naar een bar om lekker te kunnen dansen. Wederom werd dit geen succes ondanks de behulpzame en betrouwbare Filippijnen die we op straat tegenkwamen…. We besloten terug naar het hostel te gaan en vonden daar toch nog een restaurantje met live muziek om de hoek. Vergezeld door iemand die je nog kende van je vorige reis en toevallig ook in Manilla was, hebben we lekker gedanst en nog een klein drankje gedronken.
De volgende dag was de kater een klein beetje duidelijker aanwezig dan de dag ervoor. Dat mocht de pret niet drukken, dus gingen we weer vrolijk op pad. Eerst gingen we regelen dat we ’s avonds konden vertrekken met de nachtbus naar Banaue. Toen dit geregeld was namen we een Jeepney (nationaal openbaar vervoersmiddel, vrolijk en vaak enigszins kitscherig versierde jeeps die na WOII door de Amerikaanse militairen zijn achtergelaten) naar Manilla Bay om de sunset te bewonderen. Onderweg daarheen kon ik het niet laten om mezelf te trakteren op een voetmassage toen we een beautysalon passeerden. Jij had hier geen behoefte aan maar drong er op aan dat ik dit zeker wel moest doen. Uiteindelijk vertelde je daarna dat je met een leuke man buiten had zitten kletsen. Hij bleek fotograaf dus jij maakte mooi van de gelegenheid gebruik om jouw foto´s aan hem te tonen. Vol trots vertelde je mij dat deze man onder de indruk was van jouw werk. Je had eerder al het idee om iets met je liefde voor fotograferen te gaan doen maar nu was je hier nog meer van overtuigd.
We moesten ons een beetje haasten om op tijd een mooi plekje te vinden om de zonsondergang te bewonderen. We hebben hier heerlijk gezeten en nog wat mooie kiekjes genomen om daarna ergens lekker te gaan eten. Toen op naar de bus om onze reis noordwaarts voort te zetten. We installeerden ons in de bus en hadden het fijn samen. De rit was hobbelig en alles behalve comfortabel maar daar hadden we beide niet echt problemen mee, we hadden immers elkaars gezelschap en een goed diepgaand gesprek, dat was genoeg. Toen we na een hele tijd stopten voor een korte pauze waren we blij dat we even de benen konden strekken (oké, en even een peukje konden roken…). Een van de buschauffeurs kwam voorbij ons lopen en vroeg ‘Are you friends?’ en in onze vrolijke stemming antwoordde ik met een grote lach ‘Yes, we are!’. Jij barstte in lachen uit en ik begreep er niks van, totdat jij uiteindelijk kon vertellen dat hij werkelijk vroeg ‘Are you French?’. Meteen pakte jij je iPad erbij om dit moment te noteren want dat moest zeker in jouw volgende reisverhaal vernoemd gaan worden.
Na een lange rit van 9 uur kwamen we vroeg in de ochtend aan in Banaue, een klein plaatsje in de bergen midden tussen de bekende, en door veel toeristen bezochte, rijstterrassen. Er stonden meteen meerdere mannen (of eerder jongens) om ons heen met hun tricycles (brommertje met overkapte zijspan) om ons ergens naartoe te vervoeren. Wij hadden in de bus al een paar hostels gevonden waar goede recensies over werden gegeven. Binnen no time stonden we bij Randy’s Brookside Inn waar naar onze blijdschap ook nog een kamer beschikbaar was voor ons. Randy bleek een ontzettend vriendelijke, vrolijke en eerlijke gastheer die ons verblijf in Banaue tot een zeer aangenaam verblijf heeft gemaakt. We hebben veel gelachen met en om hem.
Na de nodige rust genomen te hebben en weer opgefrist te zijn gingen we de omgeving maar eens verkennen. Het was al wat later in de middag, maar als we door zouden lopen dan konden we het viewpoint nog wel bereiken voordat de schemering in zou vallen, aldus Randy. Met jouw gemiddelde looptempo was dit natuurlijk geen enkel probleem…. Onderweg zagen we al de prachtigste uitzichten en ook kwamen we mooie mensen tegen. Een jongetje van een jaar of 3 kwam op ons afgerend en vol trots maakte hij de rits van zijn vest open om zijn Superman t-shirt aan ons te showen. Uiteraard had jij je camera alweer vakkundig erbij gepakt zodat dit moment direct vastgelegd kon worden, weer een mooi momentje dat ik samen met jou mocht beleven…. Aangekomen op het viewpoint hebben we in stilte staan genieten van het uitzicht. Het rijstterras nodigde ons uit om naar de punt te wandelen, ik vond het best spannend om over dit smalle randje te lopen maar jij ging als een hinde! Gelukkig hebben we ook van dit moment het nodige vastgelegd.
Op advies van Randy zaten we een paar uur later bij Las Vegas Restaurant aan een eerste Red Horse (plaatselijk biertje). Een paar potjes yahtzee en een heerlijke maaltijd verder was het niet bij één Red Horse gebleven en kwam zelfs de sterke drank op tafel. Er werd door de medewerkers van het restaurant volop gezongen en gitaar gespeeld en wij gingen ons ook steeds minder schamen voor onze zangtalenten… Ja, jij hebt zelfs nog gedanst met een Filippijn die dit volgens mij ook nooit meer zal vergeten. Naast ons waren er verder alleen nog drie Canadezen met wie we al snel aan de praat raakten en die vooral ook de gezelligheid van dat moment konden waarderen. Totdat jij in slaap viel met je hoofd op tafel Anne, dat leek een geschikt moment om toch maar eens ons bed op te gaan zoeken. Een avond om nooit te vergeten!
De volgende ochtend zouden wij om 9 uur vertrekken voor een pittige hike naar de rijstterrassen van Batad. Alles in onze lijven gaf echter om 8 uur ’s ochtends nog aan dat dit niet verstandig zou zijn, en aangezien wij verstandig zijn bleven we nog maar even liggen om onze roes uit te slapen. Die dag maakten we er een heerlijk relaxed dagje van. Een beetje rondgewandeld door verschillende dorpjes, brutale kinderen van ons af schuddend, genietend van de uitzichten en de gesprekken die we voerden met elkaar. ’s Avonds wederom lekker gegeten en het deze keer bij één Red Horse gehouden om daarna lekker te gaan slapen zodat we fris en fruitig aan de hike konden beginnen de volgende dag.
Fit als een hoentje stonden we om 9 uur klaar in onze hike outfits. Samen met een paar andere toeristen werden we dicht bij Batad gedropt, dit dorpje is niet per auto te bereiken dus vanaf hier begon de hike. Na een tijdje afdalen, zingen, kletsen, genieten van de uitzichten en de natuur had jij toch echt het idee dat het wel meeviel met hoe zwaar deze hike was ‘Als dit alles is…..’. Ondertussen deed jij erg je best om wat educatief materiaal van de gids te ontfutselen, helaas bleef hij maar herhalen dat hij later wel het een en ander zou vertellen over het gebied (dit hield hij vol totdat we weer terug boven bij het busje waren…). Zoals te verwachten bleek de mate van inspanning toch gedurende de hike wel wat zwaarder te worden dan aanvankelijk ingeschat. Maar het was zo fantastisch mooi dat het dit dubbel en dwars waard was! We genoten van het klimmen en dalen, de zon en schaduw, het koele water van de waterval en het zweet op onze lijven van de inspanning, de heerlijk frisse cola en flesjes water die we onderweg gelukkig konden kopen en eenmaal terug boven de verse kokosnoot (oké, dat was vooral ik die daar zo van genoot…). Tijdens het ritje terug naar Banaue zaten we beiden uitgeteld en voldaan naast elkaar na te genieten.. Samen luisterden we nog naar wat fijne muziek, ik deelde mijn liefde voor de muziek van David Gray en jij kon dat zeer zeker waarderen. Als we toch eens wisten wat ons te wachten stond….
Eenmaal terug namen we de tijd om even te rusten en heb jij nog een bijzonder skypegesprek gevoerd.. ’s Avonds wilden we toch graag nog een keer naar Las Vegas Restaurant om onze “vrienden” daar te zien. Wederom was het erg gezellig en werd er weer volop gezongen en gitaar gespeeld. Wij namen genoegen met wat minder biertjes want de volgende dag zouden we om half 6 al met de bus vertrekken naar Bontoc. Na een kort nachtje namen we afscheid van onze lieve gastheer Randy. Bepakt en bezakt liepen we naar het toeristenkantoortje vanwaar de bus zou vertrekken. Daar hadden we de grootste lol met de mannen die daar werkten of hingen, de baas vroeg met een big smile aan ons ‘You want coffee, tea or……me?!’. Ook die opmerking ging meteen mee in jouw notities op je iPad zodat hij verwerkt kon worden in je reisverhaal.
Uiteindelijk kwam de bus, wat later dan gepland, en pakten wij onze spullen bij elkaar. Er stapten een paar toeristen uit die nog vroegen of wij een goed hostel wisten, uiteraard verwezen wij hun door naar Randy. We installeerden ons in het gangpad van de bus. Voor zo’n korte busrit van 1,5 uur maakte dat niks uit…. Muziekje aan en relaxen maar. Na een uur gereden te hebben stopte de bus voor een korte pauze. Lekker even de benen strekken en een appeltje eten. Het was een prachtige dag, we stonden samen lekker even in het zonnetje te dromen. Je wees mij op een man die zo intens en liefdevol zijn kind van een jaar of 3 op zijn arm had en een knuffel gaf. Je gaf mij een kus en een knuffel ‘Miek, wat fijn dat we hier samen zijn…’.
Wat er kort daarna gebeurde is bekend, het heeft niet zo mogen zijn dat jij je dromen nog verder waar kunt gaan maken.
Ik ben je zo dankbaar voor alle fijne momenten die ik met jou samen heb mogen delen, ik beloof je dat ik verder blijf dromen…!
Nog een laatste mooie spreuk waar ik enorm veel kracht uit put:
Wat je werkelijk ziet verdwijnt, wat je niet ziet blijft voor altijd…
Liefs Miek
Helaas heeft Anne maar 26 jaar van het leven kunnen genieten. Ze genoot enorm van de droom die ze leefde… Wat heeft ze ons geraakt en geïnspireerd!
We willen iedereen bedanken voor zijn/haar medeleven. Dat doet ons erg goed.
Wij zijn meer dan trots op wie Anne was, wie Anne is en wie Anne altijd zal zijn!
Lieve groeten,
Jos en Ria van de Ven
Noortje en Bram, Ize en Tijn
Loes en Rob
Janneke en Randy
-
11 Juni 2014 - 19:54
Dude:
Zo mooi zo trots zo ..... -
11 Juni 2014 - 19:58
Yolanda:
Wow, sprakeloos...
Annemiek, wat enorm fijn dat jij nog zo hebt kunnen genieten van en met Anne... En dat je dat met ons wilt delen! Erg mooi geschreven, ik zie Anne zo voor me wanneer je situaties beschrijft.
Familie van de Ven, Annemiek en alle andere vrienden en vriendinnen van Anne heel veel sterkte toegewenst.
Anne blijft voor altijd in mijn hart!!! -
11 Juni 2014 - 21:01
Ralf En Maike:
Wat heftig om dit te lezen, maar toch ook weer fijn om te weten dat Anne de laatste dagen nog zo heeft genoten. Annemiek, wat goed dat je jouw verhaal hebt geschreven en dat je dit samen met Fam. van de Ven met ons wilt en kunt delen!
Lieve Anne, voor altijd in ons hart, we zullen je nooit vergeten! -
11 Juni 2014 - 21:12
Will:
Kei sprakeloos!!!!!!
Dank jullie wel dat jullie dit met ons willen delen.
Liefs & Liefde!
-
11 Juni 2014 - 21:31
Janneke:
Pfff heftig om te lezen, maar ook zo fijn! Bedankt Annemiek voor het delen van je verhaal! Veel sterkte allemaal met het verlies van jullie mooie, prachtige Anne!! Dikke kus Janneke -
11 Juni 2014 - 21:31
Janneke:
Pfff heftig om te lezen, maar ook zo fijn! Bedankt Annemiek voor het delen van je verhaal! Veel sterkte allemaal met het verlies van jullie mooie, prachtige Anne!! Dikke kus Janneke -
11 Juni 2014 - 21:40
Judith:
Wauw.....hier wordt je stil van. Prachtig en zo vol emotie. Duizend woorden kunnen niet onder woorden brengen wat Anne tijdens haar prachtige reis heeft meegemaakt en duizend woorden kunnen niet zeggen hoe het verdriet voelt voor de familie.
Anne....ze heeft zo vol genoten!
En Annemiek.....prachtig hoe jij de laatste dagen hebt beschreven, jouw momenten met Anne....ook daar schieten woorden tekort.
.....wat blijft is de herinnering, voor altijd verbonden.....
Veel liefs, kracht en warmte voor jullie allemaal.
X Judith -
11 Juni 2014 - 21:47
Juul:
Wauw, sprakeloos...wat bijzonder om te lezen wat Anne en Annemiek bezig heeft gehouden en de laatste avonturen die Anne mee gemaakt heeft. Wat waardevol om deze informatie te hebben. Dat laatste stukje avontuur wat nog een vraagteken was is nu compleet. Helaas met een verschrikkelijke afloop... X -
11 Juni 2014 - 22:32
Wendy Nijenkamp:
Stil, ik ben er echt even helemaal stil van. Het is fijn om te lezen dat Anne zo heeft genoten van haar reis, maar ik zit met kippenvel op de bank. Bedankt Annemiek voor dat je deze mooie momenten die jij met Anne hebt gehad, met ons wilde delen! Bente zal het erg fijn vinden om dit te lezen en om de mooie foto's te zien, want Bente heeft veel vragen gehad over Anne. Hopelijk helpt haar dit ook een beetje. Heel veel sterkte met het verlies van een lieve, prachtige en geweldige Anne.
Anne we zullen je nooit vergeten, altijd in ons hart.....liefs Bente en Wendy XXX -
11 Juni 2014 - 23:08
Janne, Ferry En Mees:
Ontroerend... mooi...emotioneel.
Fijn om de laatste mooie momenten van Anne te lezen en dat jullie dit met ons willen delen.
Die lieve, prachtige Anne vergeten we niet!! -
11 Juni 2014 - 23:12
Dieuwke:
Wauw! Wat prachtig en hartverscheurend tegelijk! Respect voor jou Miek! Laat de boodschap van Anne doorklinken; hij is prachtig!
Dikke kus -
11 Juni 2014 - 23:17
Lieke:
Nog steeds onwerkelijk, oneerlijk! Annemiek, knap dat je dit aan Anne hebt kunnen schrijven. Jullie hebben zo te lezen een speciale week, met vele onvergetelijke momenten meegemaakt... Koester ze.
Sterkte voor jullie allemaal!
X
-
12 Juni 2014 - 01:44
Koen:
Tranen schieten weer in mijn ogen. Anne was gewoon het voorbeeld van hoe fantastisch het leven is als je er bewust van geniet. Anne is daarin nog altijd een voorbeeld en zal dat ook altijd voor me blijven.
Annemiek bedankt dat je ook deze laatste mooie dagen met ons hebt willen delen.
Sterkte allemaal
-
12 Juni 2014 - 11:05
Petra:
Heftig!! Ik krijg het weer koud als ik dit lees. Wat hebben jij en Anne nog een fijne week samen gehad. Anne we vergeten je niet!!
Sterkte voor iedereen! -
12 Juni 2014 - 16:13
Margot:
Het ontroerd me intens... Heel waardevol Annemiek, knap van je! Een mooi stuk met een indrukwekkende spreuk! Anne zal voor altijd een liefdevol plekje in mijn hart blijven houden!!! -x- -
12 Juni 2014 - 23:15
Marjon:
Intens genieten, intens verdrietig....
Een onwerkelijke werkelijkheid. Oneerlijk en niet te begrijpen.
Heel veel sterkte allemaal.
x -
13 Juni 2014 - 10:34
Eugenie:
Stil van....
Inspiratie gegeven voor het leven, dank je Anne!
En dank je Annemiek voor het delen van deze kostbare momenten. -
13 Juni 2014 - 21:43
Kim:
Tjonge Annemiek wat een waardevolle herinneringen voor jou!
Bedankt dat je die met ons deelt, zo fijn om te lezen dat Anne en jij
zo intens hebben genoten! Tranen in mijn ogen, het is zo niet te snappen!!!
Heel veel liefde en kracht toegewenst allemaal & Anne bedankt voor je wijze woorden en levensvisie
het leven in het hier en nu en je dromen waarmaken.......x -
14 Juni 2014 - 13:27
Rudy Van Den Enden:
Geen woorden voor...
Meer dan alleen maar een dankbare herinnering!
Prachtig!
Veel sterkte allen! -
15 Juni 2014 - 23:53
Rene En Anne:
Met een brok in de keel hebben we het verhaal gelezen.
Fijn om te lezen dat jullie nog een hele mooie week hebben gehad.
Heel veel sterkte -
16 Juni 2014 - 00:10
Meintje:
'Een vriendelijk woord hoeft niet veel te kosten, maar een echo hiervan duurt eindeloos'
Anne's woorden zullen eindeloos blijven klinken!
Dank je wel lieve Annemiek,
Dank je wel lieve Jos, Ria, Noortje, Janneke & Loes,
Wat een kracht!
Wat een gemis!
-
17 Juni 2014 - 16:12
Adrie En Lieke:
Wat een prachtig en ontroerend verhaal... De foto's roepen onmiddellijk emoties op... Nog altijd erg onder de indruk van de energie en levenslust van jullie Anne! Ze inspireert en sprankelt, een voorbeeld voor hoe het leven kan zijn als je er bewust van geniet! Dank Anne... gewoon voor wie je was! -
19 Juni 2014 - 18:20
Karin:
Bedankt voor het schrijven van dit verhaal Annemiek. Fijn dat je dit hebt gedaan. Heerlijk te lezen hoe jullie genoten hebben. Het intense beleven en genieten raakt.
Lieve Anne bedankt, voor alles wat je onze Floor en ook mij hebt geleerd. Jij hebt een plekje in ons hart.
Karin, Clemen, Kim, Floor en Tijs
-
20 Juni 2014 - 09:08
Inez:
Ontroerd, sprakeloos...
Lieve Anne, ik ben blij dat ik je gekend heb!
Annemieke, wat mooi dat je de laatste dagen van Anne zo in beeld hebt kunnen brengen voor zovelen. De anekdotes die Anne dan meteen noteerde.., prachtig! Ik wens je veel sterkte.
Lieve Jos, Ria, Noortje, Janneke en Loes, wat moet het gemis groot zijn en wat blijft het oneerlijk! Maar wat mogen jullie ontzettend trots zijn dat Anne jullie Anne is!!
Annemieke verwoordt het heel mooi; Wat je werkelijk ziet verdwijnt, wat je niet ziet blijft voor altijd…
Lieve groeten,
Inez -
22 Juni 2014 - 14:33
Cor Van Der Lee:
jos/ria en kinderen het is en blijft euwige zunt zo n fijne meid als anne groeten cor -
24 Juni 2014 - 06:58
Lincy:
Bijzonder, maar zo ontroerend..
Bedankt Annemiek. Het is fijn om deze woorden te lezen en te voelen om weer even dichtbij Anne te zijn. -
25 Juni 2014 - 22:34
Rien De Koning :
wat een mooi verhaal en wat bijzonder dat je dit deelt met ons. Ik ben er stil van maar ik zal Anne nooit vergeten ik heb haar foto bij me thuis een ere plekje gegeven tussen de boedhhas in waar ik iedere dag een kaasje brand en mediteer .Ria en Jos ,kinderen heel sterkte . EN EEN LIEVE GROET van mij.rien -
25 Juni 2014 - 22:54
Anja:
Annemieke, wat zou Anne trots zijn op dit mooie belangrijke verhaal.
Anne onze ontmoeting was kort maar zo waardevol.....
Dankbaar ben ik dat ik je heb gekend, je spreuk hangt in de keuken en ik kijk er iedere dag naar om mij eraan te herinneren om te leven als of het vandaag je laatste kan zijn. Mijn krullen staan weer op mijn hoofd en regelmatig ben je even in mijn gedachten. Anne de levensenergie die jij me toonde zal altijd bij me blijven...
Veel liefs voor alle familieleden en goede vrienden van Anne
Dank je wel
Anja uit Sint-Oedenrode -
28 Juni 2014 - 10:26
Sander:
Liefe anne je was zuper liefe vrouw je was altijd aardig en lief en mooi je ogen zijn net alles sterren zoo mooi en zuper mooi je was voor mij allerliefste juf die ik ken ik mis je anne mij liefste ster groetjes van sander xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx heel veel kusjes vam mij -
28 Juni 2014 - 10:26
Sander:
Liefe anne je was zuper liefe vrouw je was altijd aardig en lief en mooi je ogen zijn net alles sterren zoo mooi en zuper mooi je was voor mij allerliefste juf die ik ken ik mis je anne mij liefste ster groetjes van sander xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx heel veel kusjes vam mij -
29 Juni 2014 - 15:26
Bob En Trudy:
Annemiek wat prachtig omschreven en wat fijn dat je deze mooie momenten hebt vorm gegeven.
Anne is en blijft een inspiratiebron en ik weet hoeveel kracht je haalt uit haar mooie woorden.
Zo blijft ze altijd dichtbij...
Ook wij zullen de mooie momenten met haar koesteren xx
-
01 Juli 2014 - 23:17
Fenna:
Mooi geschreven Annemiek. Anne zal voor altijd in onze gedachte zijn en zo nemen we haar mee op onze reizen en onze dromen. Xxx -
06 Augustus 2014 - 17:21
Wilco:
Anne heb ik alleen als tiener een keer bij een bezoek aan de familie gezien. haar vader Jos was toen een collega van me en vertelde wel altijd met trots over zijn dochters en dus ook Anne.
Een paar maanden geleden was het Jos die mij een linked-in berichtje stuurde met de vraag of ik wist zijn zijn prive situatie. Niet wetende wat heb ik hem gebeld en kreeg daar het onvoorstelbare verhaal te horen. Ook al heb je zelf twee dochters, waar je zielsveel van houd, dan nog kun je het verdriet niet voelen wat haar Jos, Ria en de zussen van Anne nog steeds voelen.
Na het telefoontje van Jos ben ik de verhalen van Anne gaan lezen en net als ieder ander was ik onder de indruk van de mooie wijze waarop ze schreef en de fantastische dingen die ze deed.
Ook hebben de berichten van mensen die haar gekend hebben grote indruk gemaakt.
Als 'buitenstaander' weet je dat er een hele bijzondere en levenslustige jong vrouw veel te vroeg overleden is. Een joge vrouw die andere nog zoveel vreugde had kunnen geven.
Morgen is het al weer een half jaar gelden, maar het kan bijna niet anders zijn dan dat het voor de mensen om Anne heen nog voelt als de dag van gisteren.
Ik kan slechts hopen dat de geweldig leuke herinneringen aan wie ze was en wat ze deed de pijn enigzins verzachten.
Wens jullie allen veel sterkte.
Rust zacht lieve Anne. -
13 Augustus 2014 - 16:48
Agnes:
Indrukwekkend. -
21 Augustus 2014 - 13:26
Imke:
Mooi geschreven Annemieke! Wat fijn dat jullie de laatste dagen zo hebben kunnen genieten samen! -
06 September 2014 - 11:30
Anja De Koning:
Gisteravond Anne waren we bij jouw thuis en ouders op bezoek. Anne je hebt een mooie plek gekregen thuis. We kwamen bij jouw thuis en het was meteen goed en een warm welkom. Het was bijzonder dat wij zomaar mochten komen en zijn daar erg dankbaar voor. De boedhistische tempel in onze tuin is klaar en mooi geworden waar jij een plekje in hebt gekregen . Ria en Jos zullen een keer naar Rooi komen om hem in het echt te zien... Wat ook weer een hele eer zal zijn. Anne het gemis thuis is heel groot en hopelijk kan jij van boven wat genezing sturen..... Bedankt Jos en Ria voor de gastvrije ontvangst en dat we gewoon even mochten komen
Warme groet van Rien en Anja
Uit Rooi -
16 November 2014 - 19:47
Anja:
Hoi lieve Jos en Ria
Vandaag hebben jullie ons bezocht en dat was fijn en bijzonder. Jullie hebben de tempel bezocht waar.Anne een speciaal plekje heeft. Jullie zijn altijd wrlkom.
Lieve Groet Rien en Anja
Uit Rooi -
07 December 2014 - 10:31
Ria Adam:
Hallo famile,
7 december De verjaardagsdag van Anne, Een bijzondere dag waar weer veel herinneringen, emoties en verdriet naar boven zullen komen. In plaats van een feestelijke dag een herdenkingsmoment.
Herinneringen blijven vooortgaan en het verdriet envenzo, de kracht welke jullie samen als gezin/famile hebben is uniek
Heel veel sterkte gewenst.
Ria (Cirkel) -
07 December 2014 - 19:40
Lisa:
Vandaag denk ik extra aan jou lieve Anne...
Veel liefs en sterkte voor jullie als gezin, familie en vrienden
Lisa (Cirkel) -
27 December 2014 - 13:26
Bregje Van De Roer:
Wat bijzonder dat het laatste stuk van jullie reis samen is verteld.
Nog steeds onbegrijpelijk dat zo iets gebeuren kan.
Ik kende Anne zelf niet, maar zo te lezen was het een bijzondere meid!
Heel veel sterkte met het voortdurende gemis.
Ik wens de familie, Annemieke en andere mensen die Anne lief hadden heel veel sterkte toe.
Verder wens ik jullie voor de toekomst veel mooie nieuwe herinneringen toe en hoop dat jullie een manier vinden om het gemis draagbaar te maken.
Lieve groeten
Bregje van de Roer -
13 April 2017 - 20:55
Floot:
Nog steeds zoveel jaren later, is het mooi om te lezen en weer aan de leuke heriningen met Anne te denken! Ik dit nu in de eerste klas opde middelbare, dus das wel een tijdje verder. Door Anne heb ik nu veel zelfvertrouwen en durf ik meer! Dus nog steeds bedankt Anne voor wie jij was!!❤❤ anders was ik nu niet wie ik ben
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
